Ik ben nooit meer bang.

Het is een zonnige dag. De wekker staat vroeg terwijl ik vrij ben. Ik hoor de vogel geluiden uit de speaker komen en het licht gaat langzaam aan. De eerste twee minuten heb ik niet door wat er gebeurt, maar langzaam komt het besef dat ik moet opstaan.
Ik kijk naar de klok. 08:22 uur.
Ik ben vrij vandaag, maar als ik de wekker niet had gezet dan zou ik weer tot diep in de middag slapen en dat is zonde van de dag.
Langzaam kom ik in actie. Ik pak mijn telefoon en mijn ogen schieten langs het push bericht dat langs gekomen is. Aanslagen? Brussel? Langzaam bekruipt een onbehagelijk gevoel. Niet weer denk ik.
Ik unlock mijn telefoon en zoek de nieuws app. Het is waar. Er zijn weer aanslagen.
Met een open mond volg ik de gebeurtenissen via het live blog en via Radio1. Het maakt mij boos, verdrietig en stiekem ook angstig. Maar ik wil niet angstig zijn. Angst is namelijk de grote winst en dat gun ik niemand.

In 2005 was ik in London. Ik stond te wachten op de metro. Dansend. Ik was vrolijk en had muziek aanstaan op mijn iPod. Ik had eigenlijk al op mijn werk moeten zijn, maar deze ochtend was ik traag. Extra lang douchen en uitgebreid ontbijten, dat deden we nooit.
De metro kwam, maar hij was vol. Toch propte ik mij in het overvolle treinstel en keek haastig of er nog een gaatje over was voor mijn collega Karin. ‘Karin, hier!’ riep ik terwijl ik onhandig een klein stukje metro probeerde te bezetten voor Karin. Ze wilde net haar voet in het treinstel zetten om het plekje toe te eigenen toen een lange man in een lichtbruin pak haar voor was. Hij ging precies op het enige vrije plekje in de metro staan waar door er geen ruimte meer was voor Karin. Ik sprong uit het treinstel omdat ik liever een trein later pakte zodat ik samen met Karin kon reizen.

Ik draaide me om. De man lachte. Hij had een vredelievende uitstraling. Het was goed zo.

Goed zo? Nee man. Ik moest ook naar mijn werk. De volgende metro was net zo vol, maar toch wisten we ons in het voorste treinstel te wurmen. Ik keek recht in het ongekamde haar van een Londense zakendame en stond net iets te dicht tegen een Chinees met zijn backpack aan. Welkom in London tijdens de spits.

Na vier haltes stopte de metro. “there are technical difficulties on the line, so we have to wait” schalde door de speakers. Geduldig blijf ik staan. Het was warm. Plakkerig en veel te druk. Ik keek Karin aan en na 5 minuten hielden we het voor gezien. We zouden wel een SMS naar ons werk sturen dat het een drama was in het verkeer en dat we na een welverdiende cappuccino onze weg wel zouden vervolgen.
Boven de grond ging het leven gewoon door. We zochten een koffiezaakje, ploften neer en bestelden beide een grote koffie.
Lachend namen we een slok en we kwamen tot de conclusie dat het heust niet erg was om 1 keer te laat te komen. Het was toch de laatste stageweek.

De radio ging harder. Ik luisterde half. Explossions trough central London. Het was 2005, het woord explosie deed toen nog geen belletje rinkelen. Het zal wel een technisch probleem zijn geweest waardoor er kleine gasbelletjes waren ontploft op de metrolijnen. Niets ernstigs. Er werd geen woord gezegd over de ernst van de situatie. Alleen dat de metrolijnen tijdelijk niet bruikbaar waren.
Onze koffie was op en we besloten naar het eerste beste busstation te gaan om daar een bus te pakken.
Er waren meer mensen met deze gedachte. Het was druk, maar we stonden vooraan. Klaar om de eerste beste bus te pakken.

Terwijl ik stond te wachten ging mijn mobiel. Hej, mijn zus. Die belde nooit zo vroeg op de ochtend. Vrolijk nam ik op; Hej zusje! Alles goed? Haar stem trilde en ik hoorde haar zachtjes snikken. Zusje, ik ben zo blij om van je te horen. Ik lachte er om. Wat is er aan de hand, waarom doe je zo raar, natuurlijk gaat alles goed met me.

Wat ze toen zei veranderde alles. Sas, er zijn aanslagen geweest in London. Al Qaida riep ze. Ik herhaalde wat ze zei terwijl ik Karin vol ongeloof aankeek. De mensen om mij heen begonnen lichtelijk in paniek die naam te herhalen; Al Qaida.

Ik riep nog; Zus, maak je geen zorgen. Ik ben veilig en ik pak zo de bus. Ik houd je op de hoogte. Ik hing op en probeerde mensen om mij heen gerust te stellen, maar dat lukte niet meer. We wisten tot op dat moment niets, terwijl we toch al ruim 45 minuten eerder uit de metro waren gestapt.

Radio’s gaan harder aan. Op straat volgen we het nieuws en iedereen zakt langzaam neer op de stoep.

Er komen steeds meer details naar buiten.Kings Cross het metro station waar ik 1 halte van vandaan was, is getroffen door een terroristische aanslag. Ik knijp ik Karin haar arm. De metro waar ik in stapte maar niet in mocht van de man in een lichtbruin pak is ontploft.

De man in zijn lichtbruine pak met zijn vredelievende glimlach was iet zomaar een man. Hij was mijn beschermengel. Het was goed zo.

Dagen na de aanslagen komt er steeds meer nieuws. 52 mensen mochten na deze dag niet verder leven. Het leven hield plotseling op. Het maakt me tot op de dag van vandaag verdrietig en boos. Maar ik weiger bang te worden.
Die bewuste 7 juli in 2005 was ik doelwit van een aanslag. Ik als onschuldige burger. Net als jij dat had kunnen zijn.
Je kunt drukke plekken vermijden, je kunt besluiten nooit meer met een trein te reizen en je kunt de rest van je leven in je slaapkamer te blijven. Maar dan wint de angst. De angst die nooit mag winnen.

Vandaag ben ik stiekem wel bang, maar ik weiger daar aan toe te geven. Ik blijf niet binnen. Ik ga vanmiddag gewoon naar buiten. Pak een trein als ik een trein moet pakken en ga naar mijn werk wanneer ik moet werken.
Ik denk aan de mensen in Brussel. Slachtoffers die nooit slachtoffer hadden mogen worden. Families die abrupt uit elkaar gescheurd worden. Vakantiepret dat ineens omgezet wordt naar verdriet. Kinderen die opgroeien in een wereld waarin dit helaas steeds normaler is geworden.

Maar laat het nooit normaal worden en laat de angst het nooit van jou winnen.

 

❤

Alles wat er niet is.

De voorjaarsbloemetjes heb ik al in huis gehaald, maar man, man, wat duurt deze winter lang. De eerste sneeuwvlokken dwarrelden maanden geleden al naar beneden en na elke witte winterse laag dacht ik dat er eindelijk een einde was gekomen aan de kou en de nattigheid, maar helaas. Was het maar vast zomer, kon ik maar weer lekker buiten lopen zonder drie truien, een dikke jas en een mega sjaal.
Maar, hoe kan het toch zijn dat wij mensen altijd iets willen wat er niet is. Zo zeurt iedereen met krullen om stijl haar, de mensen met stijl haar om krullen, wie bruin is wil blond zijn en andersom, wie studeert wil werken en wie werk zou een moord doen om weer student te zijn. Vandaag kwam een goede vriendin van me langs voor koffie. Morgen vertrekt haar vliegtuig naar Australie. Ze gaat een jaar lang genieten van het leven daar met een baantje en natuurlijk veel zon. Wat ben ik jaloers!
Maar toen ze mijn huisje in liep zei ze; Ik zou het ticket naar Australie zo inleveren om hier te wonen en gewoon een baan en een leuke vent te hebben hier in Nederland.

De wereld is een rare plek. We willen allemaal hebben wat we juist niet hebben en ik betrap mezelf erop dat ik gewoon mee doe aan die rage! Zal ik dan vanaf nu proberen te genieten van het moment. Gewoon van de plek waar ik nu ben, met of zonder zon. Gewoon zien wat de schoonheid is van alles wat er nu om me heen is?
Het lijkt me een goed plan. Morgen zal ik lachend door de sneeuw banjeren en genieten van elke uitglijder die ik maak op de gladde stenen. Als het me lukt.

Het einde van de wereld, of toch niet?

“Gelukkig betekent dit nog niet het einde van de wereld” altijd fijn als iemand dit nog even meldt nadat alles in de soep is gelopen. Hoe ernstig de situatie ook is, het kan altijd erger. Maar die dag, de dag waarop het allemaal erger kan worden komt nu wel gevaarlijk dichtbij! De dag waarop de wereld zal vergaan volgens de Maya’s, de dag waarop duizenden Amerikanen in hun schuilkelder gaan zitten en de dag waarop iedereen naar het Franse dorp Bugarach zal vluchten dat als enige gespaard zal blijven.

Vorig jaar hadden we precies zo’n dag. Harold Camper, een ietwat getikte Amerikaan zei dat hij wist wanneer het einde der tijd was. Mensen kochten massaal voedsel in, als of je zin in eten hebt als de wereld ophoud met bestaan en een enkeling gaf al zijn geld uit en deed de meest waanzinnige dingen op de laatste dagen van de aarde. Maar de dag waarop het allemaal moest gebeuren bleef stil. De zon kwam op, scheen her en der een straal richting de aarde en ging die avond gewoon weer onder om plaats te maken voor de mannenschijn. Een enkeling keek die dag verwonderd naar de lucht om te kijken of er al onheilspellende wolken aan zouden komen die de aarde in 1 klap konden verwoesten. Maar buiten die paar mensen om verliep de dag voor velen als elke andere.  

Wat zal ik die dag gaan doen? Lekker niet naar mijn werk gaan? De hele dag koffie slurpen en nog even van mijn mooie uitzicht op de Oudegracht genieten? Of laat ik me niet gek maken door de massa hysterie van de mens om een paar Maya’s die geen zin meer hadden een ellelange rekensom af te maken waar door wij anno 2012 denken te weten wanneer onze aardbol ophoud met bestaan.

Ik begin die 21ste gewoon als alle anderen dagen en sluit hem af door gewoon in m’n eigen bed te stappen om op de 22^ste van december wakker te worden met een grote glimlach. Laten we wel wezen; We weten tot op de dag van vandaag niet wanneer het allemaal precies begon, dus laat staan dat we kunnen claimen te weten wanneer het allemaal stopt. 

’t heerlijk avondje

Daar loopt ze. Ze stopt bij de boeken tafel en glijd langzaam met haar vinger over de nog nieuw uitziende boeken. Eentje springt eruit. Een pakkende titel misschien? Vluchtig leest ze de achterkant, maar legt hem dan ook weer netjes terug. Ze loopt door richting de afdeling “schrijfwaren”. Ik zie haar gluren naar de kerstkaarten, maar toch loopt ze er voorbij. Een pen pakt ze op. Ik zie haar bedenkelijk kijken en even lijkt het of ze twijfelt, maar dan legt ze toch ook deze bijna-aankoop terug. Een diepe zucht volgt en terwijl ze nog 1 keer de winkel door kijkt loopt ze geïrriteerd met lege handen richting de uitgang van de winkel.

Zelden zie ik mensen zo gefrustreerd door de winkel lopen als op deze dagen. De dagen die eigenlijk voor gezelligheid zouden moeten zorgen brengen in de meeste gevallen alleen maar veel stress met zich mee. Diepe zuchten, uitgeprinte verlanglijstjes en handgeschreven kinderbrieven.

Wat zou het toch heerlijk zijn als er echt een oude man met een lange witte baard bestond die stiekem cadeautjes in je open haard zou leggen zonder dat je daar zelf ook maar iets voor hoeft te doen. 

Vanmorgen strompelde ik na 4 uurtjes slaap richting de wc om snel te plassen en daarna weer door te slapen, maar dit verliep iets anders dan ik dacht. Terwijl ik de dekens open sloeg keek ik met een half open oog naar de grond naast het bed. Waar stonden m’n sloffen nou? Kon ik er nou geen gewoonte van maken om die dingen gewoon elke avond op de dezelfde plek terug te zetten? 

Ik probeer zo vroeg in de ochtend mijn ogen altijd zo dicht mogelijk te houden want als ik ze eenmaal open doe dan slaap ik daarna nooit weer. Eindelijk, sloffen gevonden! Trapje op, door de badkamer richting de woonkamer en op naar de wc. Zo, dat is fijn! 

Ik strompel terug door de woonkamer en kijk met een half oog richting de grote ramen en denk nog heel even; ik moet gordijnen kopen.  Maar dan zie ik het! Geen weg meer terug, want mijn ogen schieten open. Het daglicht dringt door tot de rest van m’n lichaam en diep in mijn lijf maakt mijn nog ietwat slaperige hart een sprongetje! Als een kind zo blij druk ik mijn neus tegen de ramen en blaas met mijn warme adem een kringetje. 

Het is echt zo, niemand kan er meer omheen. De winter is begonnen en bedekt onze lieve aardbol met een mini laagje sneeuw! Mooi. 

Awkward!!

Je kent het wel, van die situaties die je zelf veroorzaakt hebt maar die behoorlijk pijnlijk kunnen zijn. Precies die verkeerde opmerking maken die zorgt voor een lange nare stilte waarbij niemand in de ruimte meer weet waar hij of zij moet kijken. Als je zelf diegene bent die de opmerking maakt, dan is er nog weinig aan de situatie te doen, maar wat doe je als de opmerking over jou gaat?

Ik zat van de week bij de kapper en mijn ietwat onhandige kapster begint een gezellig gesprek met me! Ze heeft een vlotte babbel en gelukkig hoef ik weinig terug te zeggen want de woorden stromen als een soort waterval uit haar mond!
Ja kou inderdaad mompel ik als ze begint over het weer.

Terwijl ik naar de plukjes haar kijk die langs me heen dwarrelen begint ze een gesprek met zichzelf over de kerst! Ooh vreselijk tetterd ze, mensen die nu al een kerstboom hebben staan! Auch,.. Die van mij staat al sinds begin november. Ik houd me wijzelijk stil en de kapster kletst in dr eentje verder! We komen aan bij het volgende onderwerp de winter! Ze vertelt dat ze een hekel heeft aan sneeuw. Nou ja, ze vind het er mooi uit zien maar verder vind ze het niets. Duidelijk nutteloze informatie die ik eigenlijk helemaal niet wil onthouden. Maar dan komt het. Terwijl ze haar betoog houd over koning winter en alle ongemakken die daarbij horen flapt ze er uit; die Friezen, die zijn echt gek met die elfsteden tocht van ze! Echt belachelijk! Alweer een auw! Ondanks dat ik mijn accent achter gelaten heb, ben ik nog steeds een Fries in hart en nieren. Ik twijfel. Zal ik in 1 zin melden dat ik een kerst verslaafde Fries ben die al een kerstboom heeft sinds de zomer en al 13 jaar haar knietjes blauw bid voor een Elfstedentocht? Ik kan het doen, maar het feit dat deze dame invloed heeft op hoe ik de deur uit zal wandelen in combinatie met de pijnlijke stilte die na mijn monoloog zal volgen besluit ik wijs mijn mond te houden. Ik knik langzaam, murmel een instemmend geluid en kijk tevreden naar mijn nieuwe haar.

Wat trek je eigenlijk aan?

Al in juni kreeg ik de eerste mail; Ladies, wat trekken we aan? En geloof mij, mijn vriendinnen waren niet de eersten die over dit onderwerp nadachten. Nee, door het complete zuiden des lands gonsde deze vraag al sinds het vorige voorjaar. Wat trekken we aan?
Ik vond de mail van juni lichtelijk overdreven en ik kan me nog herinner dat ik alles las met een afkeurende blik. Maar vanaf vandaag kan ik me iets meer inleven in hun situatie. Hoewel het voor mij als nuchtere Fries toch iets te ver van mijn bed is kan ik me sinds vandaag bedenken hoe belangrijk die ene vraag in juni wel niet was!

Gezien worden, je ware aard tonen, erbij lopen zoals je alleen doet in je stoutste dromen! Wat trek je aan is een vraag die van levens belang is en die er voor zorgt dat je aanzien krijgt en vrienden maakt! Misschien is die vraag wel zo belangrijk dat het je toekomst kan bepalen, want wie weet loopt jou match er op die avond wel precies zo bij!
De vraag die iedereen zo lang bezig hield is niet zozeer een vraag voor nu, maar het is een vooruitzicht, een wachten dat beloond wordt en een houvast in de koude wintermaanden. Want na de winter is het zover! Dan komt het moment van de waarheid dichterbij en zal een ieder het antwoord onthullen op de vraag waar hij of zij zolang mee geworsteld heeft.

Wat trek je aan?

Vandaag op de elfde van de elfde werd het officiële start schot gegeven. Het moment waarop je stoutste dromen werkelijkheid kunnen worden en je daadwerkelijk jou antwoord in een daad kan omzetten en mag verzamelen wat er bij die outfit hoort. De fantasieën mogen op tafel en de whatsapp groepjes mogen aangemaakt worden, want er is toch niets belangrijker dan er goed bij lopen tijdens die belangrijke momenten in je leven. De momenten die nog lang vereeuwigt gaan worden op je Facebook pagina en ook op die van vele onbekenden.

Dus, wat trek jij deze carnaval aan? Een belangrijkere vraag kan ik me op dit moment even niet voorstellen.
Alaaf!

De herfst

Ik zie de worsteling elke dag weer als ik uit mijn raam staar. Ik kijk erna en denk, laat maar gaan, want je houdt dit niet lang vol! Ik zou het ze kunnen vertellen, maar uit ervaring van anderen weet ik dat mensen je toch vreemd aan kijken als je dit naar de boom voor je huis schreeuwt.
Maar toch zou iemand het ze moeten vertellen! De blaadjes gaan toch hoe ze het ook wenden of keren binnen kort vallen. De grond wordt dan bezaaid met bruine, groene en gele bladeren en dan weten we het zeker; de herfst is terug!

Stiekem ben ik heel blij met de herfst. Lekker binnen zitten met een kleedje en een kopje thee, de kaarsjes aan en heerlijke neerslachtige singer song writer muziek aan. Stiekem eind oktober al 1 keer een compleet kerstalbum van Sufjan Stevens luisteren en minstens halverwege november al stiekem in de doos met kerstversiering spieken! HEERLIJK!
Buiten dat alles is het zo fijn dat de sociale verplichting van de zomer eindelijk voorbij is. Het gevoel van “yes-het-is-mooi-weer-dus-ik-moet-hip-gekleed-zijn-en-wijn-drinken-met-mijn-hippe-vriendinnen-op-een-nog-hipper-terras”. Daar doet lekker niemand aan mee in de herfst. Nee, de herfst is de tijd van het jaar dat je heel niets mag doen zonder dit ook maar iemand te verantwoorden. De tijd van het jaar waarin niemand je het kwalijk neemt dat je uren op de bank ligt en staart naar de boom die voor je huis staat.
Heerlijk, een seizoen waarin je alles los mag laten. Nu alleen, net als de blaadjes aan de boom voor mijn huis, nog leren hoe dat ook alweer moest.

Groenknijn gaat trouwen

Mama… mag ik lipstick op? Als klein meisje droomt iedere vrouw van de grote dag! Een mooie jurk, alleen maar leuke mensen om je heen en fantastisch weer. Allemaal ingrediënten voor een geweldige trouwdag.
We bedenken ons nog niet als we klein zijn dat ook mister perfect daar voor nodig is, volgens mij is dat op die leeftijd nog gewoon papa! Als je ouder wordt verandert het toch enigszins. Al bij date 1 schiet door je hoofd; is dit wedding material? Zo niet, dan blijft het lekker bij die ene avond wijntjes drinken in de kroeg. Zo ja, dan moet je er werk van maken, want zie die leukerd maar eens bij je te houden tot de grote dag!
Ik had geluk, mijn mister perfect liep rond in de stad waar ik kwam wonen. Copenhagen! Voor een uitwisseling pakte ik mijn koffers en besloot zeven maanden te genieten van alles en nog wat in die geweldige stad. Na vijf maanden was hij daar ineens. Een Zeeuw (terwijl ik mijn moeder nog wel beloofd had met een knappe Deen thuis te komen).
Al snel kregen we oog voor elkaar en tegen de tijd dat we beide weer naar Nederland vertrokken bestond onze wereld alleen nog maar uit roze wolken en veel verliefdheid! HEERLIJK!

Zelfs in het koude Nederland ging het allemaal goed en nu na vier jaar heb ik dan eindelijk die fel begeerde ring gekregen! Nope, hij ging niet op z’n knieën, en nee er was geen paard dat langs galoppeerde en ook speelde er geen film muziek op de achtergrond. Gewoon wij twee, een bos en een weg werp camera! 😀
En nu is het plannen geblazen, want veel tijd hebben we niet! Nog maar twee maanden en dan is het al zover, YES!

De Hollandse Costa del Sol

Vorig jaar april kwam de zon zomaar ineens op visite. Het werd ontzettend warm, winkeliers stonden versteld van de omzet van de bikini’s en slippers en de mussen vielen spontaan van het dak! Heerlijk was het, dagen lang op het terras hangen, bruin worden, zonnebrand smeren! Loved it! Maar ineens bedacht ik me; APRIL!? Dit kan helemaal niet. April doet wat hij wil, April is de maand waarin je heus wel eens in je korte broek mag lopen, maar dan niet boos moet worden als het toch ineens koud wordt met een super plaatselijke regenbui.
Natuurlijk kan het aanvoelen als zomer, maar een hitte golf en lijntjes van bruinheid in April is gekkigheid.

Iedereen keek uit naar de zomer die daarop volgende, want als April al zo warm was, dan werd de zomer nog beter. Mensen boekten massaal een staplaats voor hun camper voor de maanden juli en augustus op de Hollandse campings die nog vrij waren en de zonnebrand crème stond overal goed aangevuld in de schappen.

Maar nee hoor, de zomer die geweldig had moeten zijn bracht in zijn hoogtij dagen allemaal maar regen naar de aarde. Dikke koude druppen, harde wind en bijna elke dag een grijze lucht was waar we het mee moesten doen. Ook jammer voor al die mensen die hun vakantie in het water zagen vallen daar aan de Hollandse Costa del Sol.

Als ik nu naar buiten kijk valt mij mond weer open van verbazing. Korte broeken weer, zoals wij Hollanders dat noemen. In Maart? Ja, want deze Maart scoort een 10 op warme zonnige dagen. Ik weet niet alles van het weer, maar één ding weet ik wel; ik boek geen plekje voor de camping op Bloemendaal deze zomer.