’t heerlijk avondje

Daar loopt ze. Ze stopt bij de boeken tafel en glijd langzaam met haar vinger over de nog nieuw uitziende boeken. Eentje springt eruit. Een pakkende titel misschien? Vluchtig leest ze de achterkant, maar legt hem dan ook weer netjes terug. Ze loopt door richting de afdeling “schrijfwaren”. Ik zie haar gluren naar de kerstkaarten, maar toch loopt ze er voorbij. Een pen pakt ze op. Ik zie haar bedenkelijk kijken en even lijkt het of ze twijfelt, maar dan legt ze toch ook deze bijna-aankoop terug. Een diepe zucht volgt en terwijl ze nog 1 keer de winkel door kijkt loopt ze geïrriteerd met lege handen richting de uitgang van de winkel.

Zelden zie ik mensen zo gefrustreerd door de winkel lopen als op deze dagen. De dagen die eigenlijk voor gezelligheid zouden moeten zorgen brengen in de meeste gevallen alleen maar veel stress met zich mee. Diepe zuchten, uitgeprinte verlanglijstjes en handgeschreven kinderbrieven.

Wat zou het toch heerlijk zijn als er echt een oude man met een lange witte baard bestond die stiekem cadeautjes in je open haard zou leggen zonder dat je daar zelf ook maar iets voor hoeft te doen.