Alles wat er niet is.

De voorjaarsbloemetjes heb ik al in huis gehaald, maar man, man, wat duurt deze winter lang. De eerste sneeuwvlokken dwarrelden maanden geleden al naar beneden en na elke witte winterse laag dacht ik dat er eindelijk een einde was gekomen aan de kou en de nattigheid, maar helaas. Was het maar vast zomer, kon ik maar weer lekker buiten lopen zonder drie truien, een dikke jas en een mega sjaal.
Maar, hoe kan het toch zijn dat wij mensen altijd iets willen wat er niet is. Zo zeurt iedereen met krullen om stijl haar, de mensen met stijl haar om krullen, wie bruin is wil blond zijn en andersom, wie studeert wil werken en wie werk zou een moord doen om weer student te zijn. Vandaag kwam een goede vriendin van me langs voor koffie. Morgen vertrekt haar vliegtuig naar Australie. Ze gaat een jaar lang genieten van het leven daar met een baantje en natuurlijk veel zon. Wat ben ik jaloers!
Maar toen ze mijn huisje in liep zei ze; Ik zou het ticket naar Australie zo inleveren om hier te wonen en gewoon een baan en een leuke vent te hebben hier in Nederland.

De wereld is een rare plek. We willen allemaal hebben wat we juist niet hebben en ik betrap mezelf erop dat ik gewoon mee doe aan die rage! Zal ik dan vanaf nu proberen te genieten van het moment. Gewoon van de plek waar ik nu ben, met of zonder zon. Gewoon zien wat de schoonheid is van alles wat er nu om me heen is?
Het lijkt me een goed plan. Morgen zal ik lachend door de sneeuw banjeren en genieten van elke uitglijder die ik maak op de gladde stenen. Als het me lukt.