Ik ben nooit meer bang.

Het is een zonnige dag. De wekker staat vroeg terwijl ik vrij ben. Ik hoor de vogel geluiden uit de speaker komen en het licht gaat langzaam aan. De eerste twee minuten heb ik niet door wat er gebeurt, maar langzaam komt het besef dat ik moet opstaan.
Ik kijk naar de klok. 08:22 uur.
Ik ben vrij vandaag, maar als ik de wekker niet had gezet dan zou ik weer tot diep in de middag slapen en dat is zonde van de dag.
Langzaam kom ik in actie. Ik pak mijn telefoon en mijn ogen schieten langs het push bericht dat langs gekomen is. Aanslagen? Brussel? Langzaam bekruipt een onbehagelijk gevoel. Niet weer denk ik.
Ik unlock mijn telefoon en zoek de nieuws app. Het is waar. Er zijn weer aanslagen.
Met een open mond volg ik de gebeurtenissen via het live blog en via Radio1. Het maakt mij boos, verdrietig en stiekem ook angstig. Maar ik wil niet angstig zijn. Angst is namelijk de grote winst en dat gun ik niemand.

In 2005 was ik in London. Ik stond te wachten op de metro. Dansend. Ik was vrolijk en had muziek aanstaan op mijn iPod. Ik had eigenlijk al op mijn werk moeten zijn, maar deze ochtend was ik traag. Extra lang douchen en uitgebreid ontbijten, dat deden we nooit.
De metro kwam, maar hij was vol. Toch propte ik mij in het overvolle treinstel en keek haastig of er nog een gaatje over was voor mijn collega Karin. ‘Karin, hier!’ riep ik terwijl ik onhandig een klein stukje metro probeerde te bezetten voor Karin. Ze wilde net haar voet in het treinstel zetten om het plekje toe te eigenen toen een lange man in een lichtbruin pak haar voor was. Hij ging precies op het enige vrije plekje in de metro staan waar door er geen ruimte meer was voor Karin. Ik sprong uit het treinstel omdat ik liever een trein later pakte zodat ik samen met Karin kon reizen.

Ik draaide me om. De man lachte. Hij had een vredelievende uitstraling. Het was goed zo.

Goed zo? Nee man. Ik moest ook naar mijn werk. De volgende metro was net zo vol, maar toch wisten we ons in het voorste treinstel te wurmen. Ik keek recht in het ongekamde haar van een Londense zakendame en stond net iets te dicht tegen een Chinees met zijn backpack aan. Welkom in London tijdens de spits.

Na vier haltes stopte de metro. “there are technical difficulties on the line, so we have to wait” schalde door de speakers. Geduldig blijf ik staan. Het was warm. Plakkerig en veel te druk. Ik keek Karin aan en na 5 minuten hielden we het voor gezien. We zouden wel een SMS naar ons werk sturen dat het een drama was in het verkeer en dat we na een welverdiende cappuccino onze weg wel zouden vervolgen.
Boven de grond ging het leven gewoon door. We zochten een koffiezaakje, ploften neer en bestelden beide een grote koffie.
Lachend namen we een slok en we kwamen tot de conclusie dat het heust niet erg was om 1 keer te laat te komen. Het was toch de laatste stageweek.

De radio ging harder. Ik luisterde half. Explossions trough central London. Het was 2005, het woord explosie deed toen nog geen belletje rinkelen. Het zal wel een technisch probleem zijn geweest waardoor er kleine gasbelletjes waren ontploft op de metrolijnen. Niets ernstigs. Er werd geen woord gezegd over de ernst van de situatie. Alleen dat de metrolijnen tijdelijk niet bruikbaar waren.
Onze koffie was op en we besloten naar het eerste beste busstation te gaan om daar een bus te pakken.
Er waren meer mensen met deze gedachte. Het was druk, maar we stonden vooraan. Klaar om de eerste beste bus te pakken.

Terwijl ik stond te wachten ging mijn mobiel. Hej, mijn zus. Die belde nooit zo vroeg op de ochtend. Vrolijk nam ik op; Hej zusje! Alles goed? Haar stem trilde en ik hoorde haar zachtjes snikken. Zusje, ik ben zo blij om van je te horen. Ik lachte er om. Wat is er aan de hand, waarom doe je zo raar, natuurlijk gaat alles goed met me.

Wat ze toen zei veranderde alles. Sas, er zijn aanslagen geweest in London. Al Qaida riep ze. Ik herhaalde wat ze zei terwijl ik Karin vol ongeloof aankeek. De mensen om mij heen begonnen lichtelijk in paniek die naam te herhalen; Al Qaida.

Ik riep nog; Zus, maak je geen zorgen. Ik ben veilig en ik pak zo de bus. Ik houd je op de hoogte. Ik hing op en probeerde mensen om mij heen gerust te stellen, maar dat lukte niet meer. We wisten tot op dat moment niets, terwijl we toch al ruim 45 minuten eerder uit de metro waren gestapt.

Radio’s gaan harder aan. Op straat volgen we het nieuws en iedereen zakt langzaam neer op de stoep.

Er komen steeds meer details naar buiten.Kings Cross het metro station waar ik 1 halte van vandaan was, is getroffen door een terroristische aanslag. Ik knijp ik Karin haar arm. De metro waar ik in stapte maar niet in mocht van de man in een lichtbruin pak is ontploft.

De man in zijn lichtbruine pak met zijn vredelievende glimlach was iet zomaar een man. Hij was mijn beschermengel. Het was goed zo.

Dagen na de aanslagen komt er steeds meer nieuws. 52 mensen mochten na deze dag niet verder leven. Het leven hield plotseling op. Het maakt me tot op de dag van vandaag verdrietig en boos. Maar ik weiger bang te worden.
Die bewuste 7 juli in 2005 was ik doelwit van een aanslag. Ik als onschuldige burger. Net als jij dat had kunnen zijn.
Je kunt drukke plekken vermijden, je kunt besluiten nooit meer met een trein te reizen en je kunt de rest van je leven in je slaapkamer te blijven. Maar dan wint de angst. De angst die nooit mag winnen.

Vandaag ben ik stiekem wel bang, maar ik weiger daar aan toe te geven. Ik blijf niet binnen. Ik ga vanmiddag gewoon naar buiten. Pak een trein als ik een trein moet pakken en ga naar mijn werk wanneer ik moet werken.
Ik denk aan de mensen in Brussel. Slachtoffers die nooit slachtoffer hadden mogen worden. Families die abrupt uit elkaar gescheurd worden. Vakantiepret dat ineens omgezet wordt naar verdriet. Kinderen die opgroeien in een wereld waarin dit helaas steeds normaler is geworden.

Maar laat het nooit normaal worden en laat de angst het nooit van jou winnen.

 

❤