Mijn ticket naar rijkdom

Zaterdag 10 maart 2012. De televisie wordt om 19:55 afgestemd op Nederland 1. Het is zover, weer een trekking van de Staatsloterij. Als Sjakie van de chocolade fabriek naar zijn gekochte reep staarde zo zat ook ik op de bank met het lot in mijn handen.

De eerste ballen vallen uit een soort reuzen wasmachine en niet veel later verschijnt het eerste nummer op het scherm. 8,…. Mijn ogen gaan snel heen en weer van het televisie scherm naar mijn lot dat ik stevig vasthoud in mijn trillende handen. Het volgende nummer,… 6.

Weer schieten mijn ogen heen en weer en al langzaam zie ik een mini fata morgana in de huiskamer ontstaan. Een cruise, een mooi huis aan de gracht, een dikke auto! Ze passen allemaal in dat kleine stukje droom dat ter plekke ontstaat voor mijn ogen.

De volgende nummer zie ik niet eens meer door de waas voor mijn ogen. Wie zou ik wat gaan geven? Een reisje voor al mijn vrienden naar Australië? Een koop huis voor mijzelf zodat ik nooit meer zou hoeven werken voor de huur? In één klap mijn eigen koffie zaakje opzetten zonder financiële ondersteuning van niemand niet! Het zal toch niet. De volgende nummers komen in beeld; een 3 een 2 en een 9. Weer schieten mijn ogen van het papiertje naar het beeldscherm. Dit kan toch niet, het zal toch niet zo zijn?! Als dat ook nog de bijbehorende letters op het scherm verschijnen kan ik mijn emoties niet meer inhouden. Ik controleer nog één keer of alles wel goed is gegaan, nog één keer check ik nummer voor nummer en cijfer voor cijfer mijn lot. Tranen vormen zich in mijn ogen en mijn hartslag stijgt naar een ongekend hoge snelheid.

Ik geloof het bijna niet, mijn ticket naar rijkdom, nooit meer werken en alleen nog maar reizen wordt bruut verscheurd.

Niets, helemaal niets! Ik doe nooit meer mee aan die stomme loterij.

Vlinders in mijn buik

Na drie grijze donkere maanden dacht ik dat de zon niet meer bestond. Misschien was hij boos op Nederland vanwege alle uitlaatgassen. Misschien had iemand hem uitgescholden en wou hij niet meer terug komen. Ik had geen idee wat de reden kon zijn, maar ik dacht echt dat hij met de noorderzon vertrokken was.

Vorige week pakte ik nog een grote vuilniszak om al mijn zomer kleren weg te gooien of op te sturen naar een land waar de zon nog wel wou komen. Gelukkig ben ik soms heel lui wat nu als gevolg heeft dat ze zak met zomer kleren nog gewoon voor de kast staat. En dat is nu echt een mazzeltje, want vanmorgen toen ik één oog open knipte om mijn wekker uit te zetten zag ik iets vreemds. Het was als een weerzien van een long lost friend. Ik kreeg het er warm van. Ik wist niet waarom, maar het voelde of ik vlinders in mijn buik kreeg. Al snel ging ook mijn andere oog open en toen zag ik het pas echt; De zon is terug!! Hij doet het weer! Misschien is hij vergevingsgezind of miste hij ons kleine kaas landje gewoon. Wat het ook was, ik ben er blij mee, want heel misschien ben ik stiekem wel verliefd op de zon.

Een blauwe knie en een koel element

Bij gebrek aan sociale welstand hebben wij weer een nieuwe feestdag in het leven geroepen; de nationale complimenten dag. Feit is dat drie collega’s vandaag al gegrapt hebben; wat zit je haar leuk! Nou bedankt, als ik vanmorgen meer tijd had gehad om het daadwerkelijk te kammen of te modeleren dan had ik dit compliment enorm kunnen waarderen, maar in dit geval weet ik dat het puur en alleen gaat om complimenten dag.

Op mijn zesde verjaardag weet ik nog goed dat ik een paar rolschaatsen kreeg van mijn ouders. Ik was zo ontzettend blij, want ik kon enorm goed rolschaatsen. Althans, zo moeilijk was dat toch niet? Rolschaatsen was iets als lopen, maar dan met wieltjes, toch?
Afijn, mijn nieuwe rolschaatsen haalde ik direct uit de doos en trok ze aan. Groen met roze waren ze, ik weet het nog heel goed. Ik trok mijn oma aan haar arm en zei blij; oma komt mee, dan laat ik zien hoe goed ik kan rolschaatsen. Dat compliment over hoe fantastisch ik kon rolschaatsen was al zo goed als binnen!
Ik stapte naar buiten, zette af met mijn ene been op de deurmat binnen en met mijn andere been schoot ik rechtstreeks in de spagaat. (ook knap trouwens)
Dikke tranen vormden zich al snel in mijn ooghoeken en mijn knie werd dik en blauw. Shit. In plaats van een compliment kreeg ik een koel element tegen mijn been en werden mijn rolschaatsen keurig terug in het doosje gestopt met de woorden; we nemen er wel eens de tijd voor om eens goed te oefenen.

Geen compliment voor mij.

Gelukkig kreeg ik wel bij elke spuug lelijke tekening te horen dat ik fantastisch was en kreeg ik ook een aai over mijn bol bij een mislukte radslag tijdens de gymnastiek uitvoering. Ik heb voldoende complimenten gekregen in mijn leven en daarom weet ik ook dat ze ontzettend leuk en goed voor je zijn.

Daarom wil ik bij deze besluiten dat elke dag complimenten dag mag zijn!
Bedankt voor het lezen leukerd, je bent echt tof!

De zingende Indiaan; 10 punten?

Afgelopen zondag keken duizenden Nederlanders weer opgetogen naar de voorselectie van het Euro visie songfestival! De ene act na de andere betrad het podium en het publiek reageerde enthousiast op de optredens die de refuge passeerden. Er werd gestemd en uiteindelijk koos heel Nederland unaniem voor een meisje met een gitaar en een Indianen tooi. Ach ja, het is weer eens iets anders. Althans, dat moeten ze toch gedacht hebben?

Maar leren we het dan nooit? Doe maar niet gek, want dan doen we gewoon genoeg en daar houdt de jury van het Euro visie song festival van! De mega jurk van Linda Wagenmakers, de knipperde pakken van de Toppers en ook het draaiorgel van Sienke bewezen ons maar dat het Euro visie songfestival geen plek is waar nieuwe trends worden gecreëerd. Nee sterker nog; de simpele band met normale instrumenten en blij lachende mensen eindigt uiteindelijk elk jaar op nummer 1! (behalve als ze uit Volendam komen, want uiteraard kan alleen een oost-blok land winnen want dat is vooraf al bepaald in de achterkamertjes)

Vroeger keken wij met heel de familie naar dit spektakel en stiekem dacht ik toen; Als je het podium van het Euro visie Songfestival zou gaan halen je HET toch echt gemaakt had in Nederland. Je zou beroemd zijn en mensen zouden je de rest van hun leven onthouden als “het meisje van het songfestival”. Fantastisch leek me dat, eeuwige roem!

Ik heb me toen alleen nooit gerealiseerd dat eindigen als laatste je een eeuwige uitlach-status geeft waar Nederlanders nog jaren over door praten. Uiteindelijk lijkt het me voor je sociale leven en je zelfvertrouwen toch beter om maar niet mee te doen aan zoiets als het songfestival.

Toch blijft het grappig om weer te zien hoe heel Nederland weer vol goede moed een nieuwe versie tegemoet gaat met onze nieuwe inzending; de zingende Indiaan. Succes!

16 miljoen journalisten in Nederland

De afgelopen paar dagen waren gekke media dagen. Binnen enkele uren waande half Nederland zich in de rol van neuroloog toen de eerste berichten van Prins Friso binnen kwamen, maar na een paar dagen bleken we er toch flink naast te zitten. Flinke hersenbeschadiging met een kans dat de prins zelfs nooit meer ontwaakt. Hoe verschrikkelijk en treurig is dat bericht zeg.

Het blijft een vreemd verschijnsel. Zodra wij mensen een bericht in de krant lezen over een complexe zaak gaan wij al snel zelf aan de slag als speurneus. We googlen een paar moeilijke termen die in het krantenbericht stonden, luisteren naar de opinies in de Wereld draait door en trekken dan een eigen conclusie die gebaseerd is op kennis van Wikipedia en meningen van bekende Nederlanders. Op de eerst volgende verjaardag vertellen we dan trots hoe wij denken over de situatie en doen zelfs een voorspelling van de afloop van de zaak. Erg riskant, want 9 van de 10 keer zitten wij er helemaal naast.

Ook betrapte mijzelf ook op het bovenstaande. Na de eerste berichten over Prins Friso startte ook ik mijn computer op om enig speurwerk te verrichten. Na de nodige informatie over een schedelbasis fractuur (wat ik had gelezen op ad.nl) kwam ik al snel tot de conclusie dat de Prins er snel weer bovenop zou zijn.

Maar helaas, niets blijkt minder waar. Het blijft een drama en helaas kunnen wij als selfmade journalisten alleen maar bidden voor een goede afloop.

 

Het leven van een arbeider

Maandagochtend 07:00 uur. Je knippert met je ogen en hoopt nog zo dat het geluid van je wekker slechts onderdeel is van je droom. Helaas, de werkelijkheid wordt als snel echte werkelijkheid wanneer de wekker voor de tweede keer af gaat.
Het is weer zover, het is maandagochtend.

Met tegenzin werp je je benen over de rand van je bed, ril je ongecontroleerd omdat de vloer zo koud is en slof je richting de badkamer. Eén plens water in je gezicht is niet genoeg en daarom draai je met tegenzin toch maar de kraan van de douche aan. Na enkele minuten stoïcijns voor je uit te staren merk je ineens dat je al uit bed bent. Je begint na te denken en kan je al bijna niet meer herinneren dat je daadwerkelijk naar de badkamer bent gelopen.

Na de verkwikkende douche loop je de rest van je routine af. Aankleden, tandenpoetsen, ontbijt maken, lunch pakken, autosleutels zoeken, man/vrouw een kus geven en hup naar buiten richting je werk.

Morguh, goedemorgen – hej – morgen. Eindelijk kun je even rustig zitten, je pakt je eerste kop koffie en start langzaam je computer op. Tegen de lunch begin je eindelijk op te knappen, maar als je dan om 12 uur je gesmeerde bammetjes op hebt kak je toch eigenlijk alweer snel in. De after-lunch-dip.

Nog maar een paar koppen koffie en dan is het alweer bijna tijd om naar huis te gaan. Je pakt al je spullen weer bij elkaar, zoekt wederom naar je auto sleutels en rijdt weer richting huis. 

Eenmaal thuis kook je, drink je een wijntje, kijk je wat TV en duikt dan maar weer vroeg je bed in. 

Dinsdagochtend 07:00 uur. Je knippert met je ogen en …..

Ach je kent het wel… *Zucht** Het leven van een arbeider gaat zeker niet over rozen. Ik weet het nu zeker, ik start een eigen bedrijf!

De ANTI-Valentijnsdag

 

14 februari, de dag van de liefde, de dag van de hartjes en de dag van roze meuk. Een dag waarop we onze geliefdes nog eens stevig vast pakken en zeggen hoe ontzettend gek we toch op hem/haar zijn. Een dag waarop een cadeau wordt gekocht in de vorm van een hartje en een dag waarop de roze en rode kaartjes de brievenbussen vullen.

Zou dat gezwijmel überhaupt goed zijn voor je relatie? Ik persoonlijk heb heel erg weinig met dit soort dagen, maar toch hoor ik veel mensen om me heen die zich extra uitsloven voor deze dag. Etentjes, kaartjes, bonbons,… maar ook dat is slechts een deel van de mensen die ik ken.

Zou deze dag dan wereldwijd in het leven geroepen zijn om on-attente oer-Hollandse jongens er op te attenderen toch eens iets leuks voor iemand te doen? Ik ben bang van niet. Een groot deel voelt zich schuldig en neemt daarom zijn vriendin mee voor een etentje, maar een nog groter deel denkt; ik ben oer Hollands en doe daarom niet mee aan deze onzin. Van die laatste categorie heb ik medelijden met hun vriendinnen. Die meiden hopen dan dat door de commercie ingeroepen feestdag verandering zal brengen in het cadeau’koop gehalte van hun vriendjes, maar helaas! Ook dit jaar geen rode rozen, kaartjes en heerlijke etentjes. Wellicht zouden we speciaal voor hun een anti-valentijns dag in het leven kunnen roepen, een dag waarop oer-Hollandse mannen dan toch eens met hun hand over het hart kunnen strijken om toch een mooi cadeau voor hun liefjes mee te brengen.

Bij deze! HEREN – komende 18 april is het de grote ANTI valentijnsdag van Nederland! Spaart u vast zegeltjes en zorg dat je er op die dag toch stiekem aan mee doet.

 

WINTER WONDERLAND

Wit,…. winterwonderlaaaandd…. jeeeah, jeaah WIT!!

Het had toch een ontzettende hit kunnen worden, als we ooit hadden besloten dit nummer uit te brengen. Na een teleurstellende winter van vorige jaar besloten Lieke Veld en ik toch het “succes-gegarandeerde nummer” WinterWonderland maar niet uit te brengen. Maar toen ik vanmorgen de sites van de grote Nederlandsche dagbladen opende baalde ik toch lichtelijk dat ik ook dit jaar niet voor het grote succes ben gegaan!
Deze week kleurt heel Nederland WIT!! En jawel, zoals voorspelt zal het ook geschieden, want al vanmorgen vroeg dwarrelden de eerste sneeuwvlokjes naar beneden en nu, zo’n 4 uur later, kijk ik naar een wit winterlandschap dat er uitziet als een gezellig Oostenrijks ski-dorp.

Wat als we dat nummer toch hadden uitgebracht? Zou dan nu mijn telefoon rood gloeiend staan met aanvragen voor grote concerten? Tivoli? Heineken Music Hall? of gewoon de Arena!?

Tsja,… geen idee op wat voor gekkigheid het had kunnen uitdraaien en helaas zal ik hier de anti bemoedigende woorden typen; we zullen het nooit weten.

Maar dromen zijn er altijd en daarom post ik wel een link onder dit bericht zodat ik heeeeeeel misschien dan toch nog op tijd ontdekt wordt en vanavond nog in ski-outfit sta te dansen en te zingen in een uitverkochte Arena!

http://vimeo.com/18534281

WRITERS BLOCK – just block it

Een writers block zit in een klein hoekje. Iets te weinig slaap, een glas wijn te veel de avond ervoor of gewoon compleet inspiratieloos door de mensen om je heen. Er hoeft maar iets te gebeuren en je fantasie blokt zichzelf en de woorden lijken één grote brei in je hoofd.

Het toeval treft dat ik het er gisteren nog over had. Heb ik wel eens een writers block gehad? Nee zei ik stellig, natuurlijk niet! Er is altijd wel iets om over te schrijven!! Toch?

Of niet..? Was ik er te veel mee bezig? Werd de druk te hoog? Heb ik te weinig geslapen of had ik dat wijntje moeten laten staan gisteren?

Ik heb werkelijk geen idee waarom, maar toch lijkt het erop dat ik vandaag mijn eerste officiële echte writers block heb meegemaakt! Een dag zonder inspiratie, zonder vloeiende woorden stroom en geen fantasie. zucht,…

Of komt het toch door dat gesprek? Je kent het wel, als je een rode auto koopt, dan rijden er ineens overal rode auto’s! Zou dat het zijn? Zou door mijn eigen gesprek mijn hoofd nu zo leeg zijn? Zo ja, dan denk ik nu alvast voor de toekomst en zeg ik; INSPIRATIE! Wellicht vind ik het dan morgen wel weer.

It giet OAN!

 

Ik weet het nog goed, het was in de winter van 1997 toen mijn ouders besloten zelf een huis te bouwen. Het zou niet lang duren voor het af was en om de kosten een beetje te drukken konden wij prima met het hele gezin in een caravan wonen. Ach, zo raar is dat toch niet?

Op school en in het dorp keek iedereen ons een beetje vreemd aan, maar wij hadden het er echt wel voor over! De fundering werd gelegd terwijl de laatste zonnestralen aangaven dat de herfst nu toch echt bijna was afgelopen. De winter begon. Het leek er één als alle anderen, koude wind, veel regen en af en toe een vlokje sneeuw. Maar wat er toen gebeurde, dat kon niemand voorspellen.

Elke nacht sloop de winterkou over het water en langzamerhand veranderde het stroomde vaartje in een dik pak glanzend ijs. Elke ochtend rende ik met bevroren haren richting het water om voorzichtig te voelen of het al dik genoeg was om op te staan. Een paar keer kwam ik teleurgesteld terug lopen naar de caravan met natte tenen, er was nog niet genoeg ijs, maar eind december gebeurde dan toch het onverwachte; het ijs was dik genoeg!

Dolgelukkig pakte ik mijn schaatsen uit het vet, ik bond ze onder en schaatste de hele middag tot mijn voeten niet meer verder konden. Uitgeput maar voldaan kwam ik terug in de koude caravan waar de warme chocomel al klaar stond. De televisie stond aan en al krakend hoorde ik door al het geruis heen de legendarische woorden die ik nimmer meer zal vergeten; IT GIET OAN!

Het was zover, ik had lang genoeg gewacht en ik had zelf ervaren hoe koud het echt was geworden die winter toen wij in een caravan woonden. Honderden schaatsen klapperden over het ijs terwijl mijn handen en voeten bibberden van de koude rillingen. Wat een winter, wat een kou en wat een Elfstedentocht!